Work Hard, Play Hard

Ik zwaai Astrid uit naar het vliegveld en moet daarna gelijk door naar werk. De vakantie is voorbij.

Op dat moment heb ik alweer negen maanden mijn leven in Bondi. Ik werk zes dagen per week bij Bondi Wholefoods, tussen de 50 en 60 uur. Daarnaast ga ik in de ochtend of avond naar de sportschool in Bronte. En heb ik via werk een vriendenkring. Ik woon nog steeds in hetzelfde appartement, vijf minuten lopen van het strand. Het leven hier bevalt me goed en ondanks het vele werken geniet ik met volle teugen.

Bij de sportschool werd me een paar keer gevraagd of ik in mei de halve marathon van Sydney ging rennen. Wat wikken en wegen later schrijf ik me in. Maar hoe ga ik hier voor trainen? En heb ik nog genoeg tijd daarvoor? Ik vind het toch best spannend! Na de vakantie met Astrid heb ik nog een maand voordat het zover is, ik blijf mijn gymsessies volgen en ren daarnaast een paar keer per week. Ik ben er klaar voor!

Met klamme zweethandjes sta ik 17 mei in alle vroegte bij de start in Hyde Park. Het is zover. 21.1 kilometer rennen in het vooruitzicht. Stoppen is geen optie. Mijn doel om het binnen twee uur te rennen haal ik, de finish ga ik op 1:46:46 over. Wat een adrenaline kick!! I did it! De rest van de dag giert de adrenaline nog door mijn lijf en is ondanks een stel stijve benen de lach niet van mijn gezicht te krijgen. En stiekem overweeg ik al in september de hele marathon te gaan rennen, of sowieso nog een halve. Maar helaas gooit een rugblessure roet in het eten, het wordt voor mij een aantal weken fysio in plaats van gymsessies. Dat werd een saaie pijnlijke winter.

Voordat ik naar Australië kwam dacht ik dat het hier altijd mooi weer was. Dat het nooit echt koud zou worden. Nou niets is minder waar. De wintermaanden in Sydney zijn koud met flink veel regen en enkele stormen. Een storm is zo erg dat het strand een paar meters uitbreid, de hele promenade en het skatepark liggen onder een laag zand. Tegen het einde van het seizoen ben ik wel klaar met de kou en regen en boek een vakantie naar de zon.

In ruim drie uur vlieg ik naar Cairns aan het noorden van de oostkust. Even snel een opfriscursus duiken op YouTube kijken en daarna een filmpje over hoe een GoPro werkt. Handig joh het internet! Ik ben er klaar voor, duiken bij het Great Barrier Reef. Hier droom ik al maanden van en het is adembenemend mooi onder water. Exacte namen weet ik niet maar er was veel te zien. Koraal, kleurrijke vissen, schildpadden.

In Cairns is verder niet veel te doen dus ga ik wat noordelijker naar Cape Tribulation. Where rainforest meets ocean. Ook dit is weer een mooi stuk van Australië. Na wat relaxen daar neem ik de nachtbus richting het zuiden. Vanaf de toeristische kustplaats Airlie Beach ga ik met een catamaran de Whitsundays op voor twee dagen. Deze zitten meestal vol met minimaal 23 passagiers maar ik heb mazzel want om onbekende reden is onze vaart rustig met slechts negen passagiers. En gezien de kleine slaapruimte vindt ik dat prima! Op dag 1 raakt een van de twee toiletten al verstopt, zit de helft van de groep inclusief ik kauwend op gember snoepjes steevast naar de horizon te staren om de zeeziekte onder controle te krijgen, en genieten we allemaal van de prachtige zonsondergang terwijl we stilleggen voor de avond.

Met het klotsen van het zeewater tegen de zijkanten slaap ik in de punt van de catamaran, net alsof ik in een langzaam wasprogramma lig. In de ochtend zetten we voet aan Whitehaven Beach. En nu ben ik verpest voor het leven... Foto's doen geen recht aan dit paradijs, het allerfijnste zand ter wereld en water met verschillende tinten blauw vanwege de stromingen.
De rest van de dag cruisen we rond in de Whitsundays en maak ik drie duiken, dit gebied is nog steeds het GBR, onwijs gaaf! Puur genieten, ik wou dat er geen einde aan kwam. Maar helaas, de zonsondergang kwam in zicht en de volgende ochtend was er nog even tijd voor een snorkeltrip voordat we koers zette terug naar de haven. Met de schommelende zee nog in mijn hoofd en benen bracht ik mijn laatst dag in Airlie Beach door. Tien dagen zijn voorbij gevlogen, tijd om volledig zen terug naar huis te gaan.

De zomer was in aantocht in Bondi en de rust voorbij, het stroomde langzaam weer vol met toeristen. Einde van de kalme wintermaanden en daarmee ook bijna eind van mijn visum. Tussen de drukke werkdagen door nam ik nog gauw een paar dagen vrij om met vriendin Esther een lang weekend naar Byron Bay te gaan. Een relaxte kustplaats iets ten noorden van Sydney. Zon, Zee, Strand en Chilled Vibes.

Na Byron Bay begint het aftellen van mijn werkdagen bij Bondi Wholefoods. Ze gaan een tweede cafe openen in de stad en ik help mee met het opzetten, dus mijn laatste week werk ik nog even 65 uur om op 8 december uitgeput op de bank te ploffen. Het zit erop. Ik heb het smoothie queen stokje overgedragen aan mijn lieve collega's. Lang om bij te komen van de werkweek heb ik niet want de volgende ochtend vertrek ik al vroeg naar het vliegveld, broertje Johan landt in Sydney!!

Liefs,
Petra