Machu Picchu Magic

Ruim 17 uur vliegen en een overstap later et voilà ik ben van Auckland in Lima, Peru. Ik heb gelijk een nieuw item op mijn bucketlist erbij: ooit in mijn leven eerste klas vliegen...

De eerste week is het even wennen voor me. Wennen aan weer alleen zijn. Wennen aan een andere cultuur. Wennen aan weer reizen in een niet westers land. Wennen aan een taal die ik amper spreek.

Lima is een grote stad die me eigenlijk niet veel doet. Omdat het de week na mijn aankomst Santa Semana (heilige week) is, en er dus veel meer toeristen zullen zijn, boek ik in Lima de nodige tickets voor vervoer en Machu Picchu.

Ik ruil de drukke hoofdstad in voor het zuidelijke knusse gezellige Spaanse sfeervolle Arequipa. Vanwege Semana Santa zijn er elke avond religieuze optochten, extra gezellig. Een onwijs energieke en enthousiaste gids verteld via een stadswandeling de historie van Arequipa en laat onder andere het beste chocolade café zien. Ik ben om en neem de dag erop een chocolade workshop waarbij ik alles leer over chocola, van boon tot reep. En aan het einde ga ik naar huis met zelfgemaakte chocola.

Ik bedwing mezelf alles in een keer op te smullen en neem wat over is mee op de Colca Canyon dagtrip. Het is de diepste canyon ter wereld, zelfs dieper dan de Grand Canyon, maar minder groot. En op het juiste moment kan je er condors zien vliegen. Ik heb mazzel en zie er een. Super mooi.

Terug van de tour neem ik dezelfde avond nog een nachtbus naar Cuzco. Maar vanwege de optochten door het centrum staat het verkeer vast. Paniek! Ik probeer in mijn beste Spaans een taxi te regelen en tsja misschien had ik wat beter de cijfers moeten leren...

*Ik: Hola, Buenos Dias (goedemorgen terwijl het avond is..begint al lekker) El terminal de buso Cruz del sur?
*Taxi chauffeur: Siete (7)
*Ik: Siete??!!! (Ik dacht dat het 70 was)
*Taxi chauffeur in Spaans: het is druk (gebaard naar de stoet vaststaande auto's)
*Ik in gedachten: Ah shit ik heb max twintig minuten om naar het busstation te komen.
*Ik: Diez! Diez! (10)
*Taxi chauffeur: ok

Eenmaal in de auto denk ik "goh dat ging wel erg makkelijk van 70 naar 10.... Hmmmm... Ahahaha hij zei 7 en ik bied 10! Oelewapper..."
Ik kon er gelukkig om lachen en de taxi chauffeur deed extra veel moeite mij op tijd bij de bus te krijgen. Win-win situatie ;)

In Cuzco pak ik een busje naar Ollantaytambo en vanaf daar de trein naar Aguas Calientes. Het beginpunt voor Machu Picchu als je het, zoals ik, niet via een trektocht doet.

Om 5 uur 's ochtends sta ik in een rij van dik vijftig meter lang te wachten op de bus naar de ingang. Ondanks de drukte gaat het redelijk rap en soepel zodat ik rond half zeven de hoek om loop en Machu Picchu voor me verschijnt. Er is maar één gedachte die door mijn hoofd raast: ik ben er. Ik ben er. Ik ben er! Een droom die werkelijkheid werd. Ik beklim Machu Picchu Montaña en breng daarna de hele dag door bij de ruïnes. Het is alsof je naar een levensecht schilderij kijkt. Magisch mooi. Ik blijf maar staren.

Met de euforie van Machu Picchu nog vers in het geheugen neem ik de volgende dag weer de trein en bus terug naar Cuzco. Een sfeervolle plaats om heerlijk rond te slenteren over de pleinen met mooie oude gebouwen en door de smalle straatjes vol met souvenir winkels. Bij de lokale markt zijn mijn ogen groter dan mijn maag bij het zien van de overvloed aan kleurvol vers fruit. En in het weekend is er ook nog een food festival, naast de gebruikelijke vis en kip stalt elke kraam met trots zijn geroosterde cavia's uit. Yes je leest het goed, cavia. Het is een delicatesse hier. Eentje die ik toch liever oversla.

Cuzco was mijn laatste stop in het zuiden van Peru en ik ga terug richting het Noorden. Omdat ook ik een dagje ouder wordt en de gedachte aan een busrit van 22u me al moe maakt boek ik een vlucht van Cuzco naar Lima. Zo maak ik kennis met het chaotische vliegveld van Cuzco en ongeorganiseerde vliegmaatschappijen.

"Your flight is delayed one hour, the departure gate 1 is not confirmed yet, please keep checking the announcement boards". Mijn vluchtnummer verschijnt alleen nooit op het bord. De stewardessen hebben geen info en blijven maar zeggen dat de vlucht vertraagd is. Maar hoe lang dat weet niemand. En het omroepsysteem brengt krakende Spaanse berichten waar ik ook al niet veel wijzer uit word. Drie uur later en zonder mededeling zie ik plots mijn vlucht boarden. Het mooie uitzicht over de bergen tijdens het opstijgen was gelukkig het wachten waard.

Liefs,
Petra