At Home in the Hills

Vanuit Lima neem ik een nachtbus naar Huaraz. Een kleine plaats op 3091m hoogte in de Peruviaanse Andes.

Om te acclimatiseren ga ik met een groep vanuit het hostel op een dagtocht naar Laguna 69. De lange rit over een onverharde bergweg naar het beginpunt wordt nog langer wanneer een steen een flinke scheur maakt in een van de achterbanden. We worden aan de kant van de weg achtergelaten met de woorden: "We will be back in twenty minutes, just wait here". We weten allemaal dat twintig Zuid Amerikaanse minuten uiteraard langer is. Gelukkig valt het mee en komt na veertig minuten de minibus toeterend in zicht.

Laguna 69 ligt op 4600m en na een aantal uur lopen hakt de laatste klim er flink in. Iedereen moedigt elkaar onderling aan naar de top waar we allemaal uitgeput maar voldaan genieten van onze lunch aan de Laguna. IJsblauw helder bergwater omringd door intens grijze bergen en besneeuwde toppen. We mogen niet te lang op deze hoogte doorbrengen en beginnen na een flinke fotosessie aan de weg terug. Loopbuddies Kim (Duitsland), Michaela (Amerika) en ik voelen ons niet al te goed vanwege de hoogte en hopen dat het beter zal gaan hoe lager we komen. Het tegenovergestelde gebeurt echter, ik voel me steeds beroerder worden. Eenmaal bij de bus kijk ik scheel van de knallende intense koppijn en draait mijn maag zich om. Weet ik ook weer hoe hoogteziekte voelt.

Samen met Kim neem ik de dag erop een rustdag. We gaan naar de lokale markt, een van mijn favoriete dingen om te doen in het buitenland. De plek waar je het lokale leven ziet en voor minder dan een euro een hele zak fruit kan kopen. De markten zijn vaak intens aan kleuren en geuren. Dat laatste vooral in het vleesgedeelte. Het zien van koeienkoppen inclusief ogen en huid op de snuit, geroosterde geitenkoppen, uitgespreide cavia's en ingewanden van elk soort dier dat ze verkopen stoort me niet. Maar de geur daar gaat je maag van in de rondte, we gaan in rap tempo door naar de broodafdeling. Hier maak ik de fout niet te vragen hoe vers het brood is en verdient een oud vrouwtje 0,50 cent aan mij door met een glimlach keihard oud brood te verkopen. En ik moet hier toch ook wel keihard om lachen.

Ik geniet van het knusse en rustige Huaraz maar de hoofdreden dat ik hier ben is om de bekende Santa Cruz trek te lopen. Een vierdaagse trek van 50km met als hoogtepunt de Punta Union Pass op 4760m hoogte. In alle vroegte vertrekken we voor wederom een lange hobbelige busrit naar het beginpunt. Tijdens het ontbijt doen we een kennismakingsronde: Cassie (Engeland), Harriëtte (Engeland), Cecilia en Frederik (Denemarken), Jeff en Etienne (Canada) en Galen (Canada). En onze Peruaanse gids Humberto.

Naast gids Humberto hebben we ook nog een Porter die met ezels de tenten en etenswaren vervoerd. Wij dragen zelf een kleine rugzak met onze spullen. En de hele tocht hebben we zwerfhonden die met ons meelopen. Humberto verteld dat deze honden steeds de trekking heen en weer lopen en aansluiten bij de hikers. De eerste twee dagen gaan we door een vallei en stijgen we flink in hoogte op voorbereiding voor dag drie. De dag dat we de pas overgaan.

Omdat het regenseizoen nog niet volledig ten einde is valt dag twee in de regen. De tocht naar een meer en uitzichtpunt is grotendeels grauw en bewolkt waardoor alle mooie bergtoppen niet te zien zijn. Daarnaast stijgen we flink wat in hoogte en is het soms zwaar en duizelig lopen is. Mijn regenjas blijkt niet meer zo waterdicht te zijn en mijn schoenen zijn door en door nat. Als verzopen katjes zitten we in de grote tent bij het gasstel dat als vuur dienst doet. Knus in een kring kletsen we over van alles en nog wat terwijl er constant aan een kop thee geslurpt wordt en we non-stop yahtzee spelen. Humberto blijkt naast een sportieve gids, bergbeklimmer en bergmarathon renner ook nog eens een uitstekende kok te zijn. Hij heeft voeding gestudeerd en je kan zien dat hij geniet van koken. Wij genieten vervolgens van al dat lekkere eten.

Onze poging om de tentjes wat meer waterproef te maken valt ook in het water. Galen en ik barsten in lachen uit door de staat van onze tent. Want de zijkanten lekken en zodra je druk op de bodem zet komt er water omhoog. Het had erger gekund denken we maar.

Een koude natte nacht verder ontwaken we met het ochtendgloren, de lucht is opgeklaard en de bergen zijn zichtbaar. Wat ontzettend mooi. Die natte slaapzak en slapeloze nacht is gelijk vergeten. Ondanks de 9 uur lopen in het vooruitzicht kunnen we niet wachten te beginnen. Iedereen loopt in zijn eigen tempo naar de pas, een zigzag weg omhoog met besneeuwde bergtoppen alom. Bij de adembenemend mooie pas wordt ik juichend onthaald door de Canadezen en Denen. Daar genieten we van het uitzicht op de plus 6000m bergen die ons omringen totdat de kou ons teveel wordt. We hebben nog zo een zes uur lopen voor de boeg, waarvan de meerderheid een flinke daling is. Eenmaal in het dorp bij het eindpunt zijn we allemaal uitgeput. Bij het refugee huis waar we die nacht slapen proosten we met bier, maakt Humberto een grote pan popcorn en spelen we urenlang yahtzee. Met een glimlach van oor tot oor genieten we na van de Santa Cruz tocht.

De volgende dag hoeven we gelukkig slechts een uur te lopen naar het busje dat ons terug naar Huaraz brengt. Na vier dagen dezelfde kleren en geen douche kijkt iedereen ernaar uit weer op te frissen.

Kim is nog in het hostel en samen met Harriëtte en Cassie nemen we de bus naar Trujillo, een plaats aan de noordkust van Peru. Het strand is niet supermooi maar het plaatsje zelf heeft charme. We gaan in relax modus en spelen veel yahtzee in een gezellig café waar we in twee dagen bijna het hele menu afgaan. Een mooie afsluiting van Peru voordat ik de 18 uur durende bus naar het volgende land neem, Ecuador.

Liefs,
Petra