Nieuw Zeeland: Zuid Eiland

Twee Nederlanders met beide een gloednieuw paspoort, eentje uit Zwitserland, eentje uit Australië. Ze kopen in Nieuw Zeeland een auto en blijven dan negen weken. Een van hen gaat daarna naar Zuid Amerika, de ander terug naar Zwitserland. De douane vrouw vindt het maar verdacht en onderwerpt ons aan een scherp vragenvuur. We gaan met de hakken over de sloot en krijgen een norse stempel in de nieuwe paspoorten. Haere Mai in New Zealand!

We beginnen onze reis in Christchurch, waar we een Honda Odyssey '95 kopen. De vorige eigenaar ging die dag op het vliegtuig naar huis dus we kopen de auto voor een prikkie, 1300 dollar. We investeren in een stel nieuwe banden en zijn uiteindelijk voor 1600 dollar klaar. Achterin creëren we met een schuimmatras een bed. Comfort zullen we helaas achter ons moeten laten de komende weken. Lets hit the road!

De eerste stop wordt Akaroa, een plaats aan de kust net onder Christchurch. De auto hapert soms met remmen, de ruitenwissers maken een piepend geluid waarvan onze nekharen overeind gaan staan en bij elk ratel geluid dat de auto maakt raken we lichtjes in paniek. Ik besluit gelijk de auto om te dopen tot Betty. Vernoemd naar een oude koppige, maar wel lieve, dame die vaste klant was bij mijn werk. Johan kijkt me scheef aan. Een naam voor de auto? Waarom? Het zal wel een vrouwending zijn ;)

In onze eerste week hebben we vooral regen en nog meer regen gehad. Gelukkig klaart het op op de momenten dat we het mooie weer nodig hebben. Vanaf Akaroa rijden we naar Lake Tekapo en Lake Pukaki. WOW Blauw!! Sjeetjemina dit is echt blauw! Hoe noem je deze kleur blauw?! Dit is ècht BLAUW! De foto's doen het geen recht en we kunnen niet in woorden uitdrukken hoe blauw het is (sorry). We blijven maar in onze ogen wrijven.

Een mooie rit langs het meer later zijn we op de camping bij Mt. Cook, hier maken we de volgende dag een wandeling. Helaas is het pad volledig aangelegd en word er zelfs getuinierd langs de paden. Weg avontuur en pure natuur. De wandeling eindigt bij een ijsmeer, waar geen ijs is als wij er zijn. Vanaf Mt. Cook gaan we weer naar de kust. Ik roep inmiddels al urenlang: PINGUÏN!! Johan overweegt me bijna de auto uit te zetten. Maar bij Kaitiki Point zien we de yellow eye penguin. Ik ben zo blij als een klein kind! Ook ligt het vol met zeehonden, en een flinke agressieve grom later leer ik een veilige afstand te houden. Onderweg naar het zuiden komen we langs nog meer zeehonden en staan we bij Curio Bay op de uitkijk naar dolfijnen. Helaas, ze laten hun snuit niet zien.

Voordat we richting de westkust naar boven rijden stoppen we eerst nog bij het meest zuidelijke puntje van Nieuw Zeeland. Een geel bordje bij een Cliff op een boerenland. Dat was het. Gelukkig zijn we onderweg naar een hoogtepunt van het zuid eiland: Milford Sounds. We maken een boottocht door de fjord. Zeer indrukwekkend en mooi.

De volgende stop is er eentje waar we met smart naar uitkijken, Queenstown. Een relaxte plaats aan een meer tussen de bergen en een walhalla voor elke adrenaline junk. Wij gaan onze fix halen met een Skydive. We worden opgehaald, ondertekenen ons leven weg op een papiertje en krijgen charmante pakken en Calimero hoedjes aangemeten. Johan en ik zijn de eersten die springen, in twintig minuten vliegen we naar het springpunt. We hebben mazzel want het weer is helderder dan helder, wat ons onwijs mooie uitzichten geeft. Ik zou bijna vergeten dat we zometeen nog moeten springen. De skydive instructeur trekt alle lijnen van het harnas strak, zo dat zit goed vast, en legt uit wat te doen bij het springen. Okay ik begin lichtelijk nerveus te raken. Op 4572m hoogte gaat de schuifdeur open, de instructeur en ik schuiven naar voren, ik werp een laatste blik op Johan en AAAAAAAAAHHHHHHH!!!!!!! Daar gaan we. Een vrije val van een minuut, ronddraaiend door de lucht, bergen, water, lucht, alles draait, slijm loopt langs mijn wangen en de tranen van geluk staan in mijn ogen. Wat onwijs tof, wat een adrenaline kick! Nog een paar minuten onder de parachute hangen en dan komt de landing al sneller dan ik wil, take me back up again! Enkele minuten na mij landt ook Johan en stuiteren we als twee blije Calimero's rond.

Queenstown is een plek waar ik zo zou kunnen wonen, wat een onwijs mooi gebied zeg. Maar helaas heb ik alleen een toeristenvisum voor Nieuw Zeeland dus we gaan een paar dagen later weer verder. Wanaka is het kleine zusje van Queenstown, net zo mooi maar iets rustiger. En hier woont een Australische vriend van mij, Tim. Ook is vriendin Alex op hetzelfde moment daar. Een kleine Bondi reünie. We genieten van de rust in Wanaka, maken een aantal wandelingen in de omgeving en slapen dankzij Tim ook nog even in een bed. Ah heerlijk, comfort.

Ook Wanaka wil ik haast niet verlaten, wat is het hier mooi. Na het afscheid van Tim rijden we naar de Fox Glacier en Franz Josef Glacier. Helaas zijn deze door de jaren heen flink gekrompen, er ligt nog sneeuw maar ontzettend indrukwekkend is het niet. Wellicht is het mooier als je de helikopter naar boven pakt, maar dit doen wij niet. We rijden verder over de prachtige Arthurs Pass, terug naar de oostkust. Betty houdt het nog steeds goed vol over alle bergpassen, ik ben trots op haar. En blij voor ons. Soms zien we backpackers met panne langs de weg staan, en daar hebben wij geen zin in.

Aan de oostkust rijden we naar boven en stoppen we bij Kaikoura. Welbekend om het spotten van de sperm whale. Johan geeft mij deze cruise kado voor alvast mijn dertigste verjaardag. Wat een lief broertje heb ik toch! Helaas zit het weer niet mee en moeten we de cruise verzetten naar een andere dag. We lopen in Kaikoura nog de peninsula walk waar we leren dat wilde zeehonden echt niet aan de kant gaan voor wandelaars langs hun zonnebaad stekkie. We zijn dichtbij het eindpunt, dus teruglopen daar hebben we geen zin in. Maar de norse zeehonden gaan ook zeer zeker niet weg. Dan maar een steile wand omhoog klimmen met gevaar voor eigen leven, vervolgens door een boerenland banjeren en zo bij het eindpunt aankomen. Nou dat was wel weer genoeg actie voor een dag.

De dagen erna rijden we flink wat af, eerst helemaal naar het noorden van het eiland naar het Abel Tasman park. Het was een flinke misselijkmakende rit over een onverharde slingerweg, maar het was het waard. We lopen een onwijs mooie coastal walk van zes uur. Na de wandeling komen we uitgeput terug bij de auto en hier krijg ik de "Genius Award" van het jaar. De auto start niet meer. Oeps. Lampen aan laten staan. Maar van de positieve kant: we weten nu allebei hoe startkabels werken. Gelukkig konden andere kampeerders ons helpen. We rijden weer terug richting Kaikoura en bezoeken onderweg nog een paar wijngaarden in de Marlborough regio. Heerlijk!

In Kaikoura zijn we er klaar voor, we willen walvissen zien! En dat gebeurt gelukkig, de eerste die we spotten blijkt zo relaxed te zijn dat die ligt te slapen. Na een lange tijd slaapverwekkend staren naar een slapende walvis besluit de kapitein een signaal van een andere walvis te volgen. Onderweg daarnaartoe springt een groep van ruim honderd (ja echt!) Dusky dolfijnen vrolijk met ons mee. De tweede walvis is gelukkig wel wakker en na enkele minuten worden we getrakteerd op een zicht van de massieve staart terwijl hij naar beneden duikt. De hele boot jubelt van blijdschap. Na in Australië de humpback whale te hebben gezien kan ik nu ook de sperm whale aan de lijst toevoegen. Onwijs gaaf!

Blij met een mooie ervaring rijker rijden we weer de hele weg terug naar boven. We hebben nog slechts een paar dagen op het zuid eiland. Aan het begin van onze reis hadden we pindakaas van het NZ'se merk Pic's gekocht. Super lekker, mijn lepel verdween vaak in de pot van 1kg. En wat blijkt? Hun fabriek staat in Nelson en ze hebben gratis tours! Ik stuiter weer van enthousiasme en Johan vraagt zich af of hij mij misschien kan inruilen. We leren wat leuke feitjes over pindakaas en hoe het gemaakt wordt. Aan het einde van de tour mogen de kinderen zelf pindakaas maken. En ja daarna ook de volwassen. Ik stond uiteraard vooraan in de rij. Lekker!

In Nelson blijkt ook een Duitse vriendin van mij te wonen die ik in 2013 in Thailand heb leren kennen, wat is de wereld soms toch klein! Super leuk om haar weer even te zien. Onze avonturen op het zuid eiland zitten er inmiddels op en we wachten op de Ferry naar Wellington.
Betty wou geloof ik nog niet weg. Na een kop koffie willen we naar de Ferry terminal rijden, alleen start de auto niet. Tweede keer in een week dat de batterij leeg is. Gelukkig weten we nu hoe het werkt en met wat hulp halen we de Ferry. Het zuid eiland was geweldig en we kijken met smart uit naar wat het noord eiland ons gaat brengen.

Liefs,
Petra