Ondertussen op de boerderij

Hi,

Shepparton, Mooroopna, Ardmona. Deze dorpen zeggen jou waarschijnlijk net zo min iets als dat ze mij ruim een maand geleden zeiden. Inmiddels werk ik in de eerste, doe ik mijn boodschappen in de tweede en woon ik in de derde. Hoe dat gebeurd is? Dat lees je hier.

Werken in Melbourne leek me leuk maar op zoek naar serveerster werk in de tweede grootste stad van Australië pakte toch anders uit dan verwacht. Hoe mooi en leuk deze stad ook is, het voelde alsof het waar dan ook in de westerse wereld kon zijn. Dit was niet het Australië waar ik zo naar uit had gekeken. De Britse Yasmin en Franse Joris, die ik in het hostel ontmoet, dachten er net zo over. Samen kopen we een Mitsubishi Magna uit 1995. Volledig uitgerust met camping spullen rijden we twee uur ten noorden van Melbourne. En zo gebeurd het dat ik inmiddels al een maand in een tent op het Ardmona Caravanpark woon en als fruitplukker werk op een boerderij.

Zoals met elk dorp is er ook hier niet veel te beleven. De dagen dat we niet werken zijn de supermarkt en bibliotheek het hoogtepunt van de dag. En daarom gaan we dus maar al te graag naar werk. Op onze eerste werkdag krijgen we plukzakken toegeworpen en moeten we allemaal een ladder pakken. Bij de vraag wie er tractor gaat rijden wordt ik naar voren geschoven. "uhm, hoe werkt dit?!". Appeltje, eitje. Inmiddels manoeuvreer ik met veel plezier en zonder problemen de tractor over het veld en tussen de bomen.

Peren plukken. Het klinkt makkelijk maar er zit meer achter dan gedacht. En de kratten die we moeten vullen zijn groot, hard werken dus voor in verhouding weinig geld. Op dag één wordt ik al uitgefoeterd door de toezichthouder met zijn angstaanjagende bulder stem. Onze kratten met peren worden om de haverklap gecontroleerd. ""Make sure that the stems are on the pears, I don't want to see them without!". "This bin is not full enough, add another two bags!". "Be careful, don't bruise the fruit!". We ontwikkelden een milde haat tegenover de supervisors, zodra we ze aanzagen komen vroegen we ons al af wat het commentaar zou zijn. En wat we ons nog meer afvroegen was of we dit werk wel vol zouden houden. Had je ons verteld dat we enkele dagen later met ze zouden lachen en praten en we er zelfs naar uit keken om ze weer te zien dan hadden we je voor gek verklaard. De strengheid maakte plaats voor een glimlach en ze leerden zelfs onze namen kennen. Dat praat toch een stuk makkelijker dan de "Hey you!" waarmee we de eerste dagen werden aangesproken.

Inmiddels gaan we met plezier naar het werk, al blijven sommige aspecten toch minder leuk.
In de ladders bij het eerste daglicht.
Lange werkdagen in de brandende zon met temperaturen boven de dertig graden. Polsen die eruit zien alsof ze met een scheermes bewerkt zijn. Benen die net zo erg onder de krassen en blauwe plekken zitten. Een verstijfde hand van de constante pluk beweging. Uitermate irritante vliegen die maar al te graag op je gezicht landen. Meerdere keren per dag een tak met volle kracht in je gezicht gezwiept krijgen. Struikelen over een ladder. Uitglijden over fruit dat op de grond ligt. Fruit dat uit de boom op je hoofd valt. Schrammen in de nek van de pluk zakken die we dragen.

Het peer plukken is voorbij en we zijn begonnen met het plukken van appels. Dat geeft ons werk tot ergens eind mei. Of we ook zo lang hier blijven? Geen idee. We hebben geen vast plan en dat bevalt me prima.

Wifi is er niet op de camping dus soms is het lastig om contact te houden met iedereen maar ik doe mijn best en ben jullie niet vergeten hoor! En voor de whatsappers (en bellers) onder ons, op mijn Australische nummer +61 474315097 ben ik te bereiken.

Liefs,
Petra