6230 km of nearly there, but not yet
Blijf op de hoogte en volg Petra
21 Februari 2016 | Australië, Bondi
13 plaatsen, 4 staten en talloze WOW momenten tijdens 6230 km in slechts 18 dagen. Gekkenwerk? Wellicht. Onwijs gaaf en onvergetelijk? Zeker weten!
En deze trip heb ik eind Maart 2015 samen met mijn zus Astrid gemaakt! Vanaf Sydney vliegen we naar Perth. Hier begint onze roadtrip, met de auto terug naar Sydney. Denk je aan een roadtrip door Australië dan denk je aan een gaaf stoer busje. Wij krijgen echter een klein koekblik met Elton John en Lionel Richie op een pisgele achtergrond. "Hello.... Is it me you're looking for?!" Nou nee, niet bepaald....
Kate de GPS komt niet van haar slaapstand af, Astrid laat de ruitenwissers afgaan bij elke afslag en ik moet nog van de schrik bekomen dat het geen automaat is. Let the roadtrip begin!
Wicked weet in nog geen drie meter lange auto een bed te maken met een bouwpakket waar de Ikea niks bij is. Helaas vergeten ze de handige uitleg plaatjes. Heel wat rollende tranen van het lachen later is ook dat mysterie opgelost. De nachten dat we ons niet in de auto vouwen brengen we door bij CouchSurfer Hosts. Sommige zijn super leuk, andere super raar, het is altijd weer een mooi verhaal denken we dan maar.
Van de baaien, stranden en wijngaarden ten westen van Perth rijden we naar de grens van West en Zuid Australië. Esperance is de parel van dit gebied met een zee blauwer dan blauw en hagelwit zand waarvan je ogen pijn doen. Bij elke baai worden er honderden foto's genomen, we pakken bij eentje een surfles, douchen op de boulevard en kamperen 'illegaal legaal'.
Op alle Esperance brochures zien we plaatjes van Kangoeroes chillend op het strand van Lucky Bay. Nou zo Lucky willen wij ook wel zijn om dit te zien! Wij lopen de hele baai op en neer maar geen kangoeroe te bekennen! Zou het een grap zijn? Een toeristenlokker? Nee dat kan niet, alle foto's op instagram liegen er niet om. Na lang zoeken geven we het op. Later op de avond ontdekken we via een andere reiziger dat nog geen tien minuten nadat wij vertrokken er kangoeroes op het strand kwamen. Piespot moment nummer 1. Huh? Wat? Ja je leest het goed. Hier begint het, onze "naast de pot piesen momenten" tijdens de reis. Dat we net iets mislopen. En dan bedoel ik ook ècht maar nèt.
Vanaf de witte stranden, zonder kangoeroes, rijden we naar de woestijn. Drie lange dagen achter het stuur om de oversteek over de Nullarbor naar Adelaide te maken. Hier is ook de langste rechtse weg van Australië, 146.6km zonder bocht. We staren vooruit, opzij en achteruit. Alsof we door een schilderij rijden zo uitgestrekt. We proberen kamelen te spotten. Zonder succes. We beginnen er niet aan te tellen hoeveel dode kangoeroes er langs de weg liggen. Elke vier meter wel een of meerdere. Nee geen grap. We verbazen ons over de eenzame dorpen onderweg. Hoe kunnen mensen hier zo afgelegen wonen?! Blijkbaar zagen sommige toch het licht want enkele dorpen zijn letterlijk volledig verlaten. Creepy. En we ervaren het gevoel wanneer midden in de woestijn het benzinepompje erin springt en de auto zegt dat je geen km meer kan rijden. Paniek! We redden het tankstation gelukkig nog.
De weg lijkt eindeloos maar er is licht aan het eind van de lange rechte weg: de Cliffs van de Great Australian Bight. De plaatjes beloven weer wat moois. We kunnen niet wachten. Bij het informatie centrum van het eerste fatsoenlijke dorp dat we binnenrollen vragen we de weg. De man kijkt ons wat verbaasd aan.
"You just came from the Nullarbor? "Uh, yes..."
"Well the cliffs are right there. 300km back to where you just came from"
Uitgeputte gezichten. "I am not driving back down that road again".
Piespot moment nummer 2.
Laten we uitkijken naar wat anders. Die lekkere kop koffie waar we al drie dagen naar smachten. En dan in een gezellig café. Ja goed plan. We vinden een goede app, doen ons uitzoekwerk en hebben de route al klaar. Trillend en duizelig van alle uren rijden staan we voor het café, sluitingstijd was vijf minuten voor aankomst. Piespot moment nummer 3. We konden wel janken.
We komen uitgeput aan bij onze couchsurf host van die avond. Hij had ons voor onderweg een tip gegeven van een locatie waar je kangoeroes kon zien. Maar het regende dus wij dachten, die zijn er vast niet. En ook had ik de naam niet goed verstaan. Vervolgens horen we van hem dat ze er juist wel zouden zijn, "they love the rain". Piespot moment nummer 4.
Meer mazzel op de Great Ocean Road (GOR) hopen we. Aan het begin van de GOR zijn we nog niet onder de indruk. "Lijkt net op de Veluwe". Totdat we bij het eerste uitzicht komen. WOW! ok, misschien toch niet helemaal zoals de Veluwe.
Stranden, Cliffs, zonsopgang, zonsondergang, regen, zonneschijn, adembenemende weg langs de zee en zelfs koala's! De GOR is een favoriet waar we volop van genieten.
Onze eerste dag op de GOR viel grotendeels in de regen. En dus wachten we in de auto bij de welbekende Twelve Apostles tot de regen opklaart. Dan eindelijk is het droog en blijven we voor de zonsondergang. Na een tijd lijkt het erop dat de zonsondergang ten einde is. "De kleuren worden echt niet mooier" zeggen we nog. Totdat we onderweg naar de camping in de achteruit de lucht magisch mooi zien worden. "Neeeeee". We did it again. Piespot moment nummer 5.
De GOR eindigt in Melbourne. Een stad met leuke straatjes en heerlijke koffie. Na Melbourne zouden we verder rijden naar Sydney. Maar wij zijn wel klaar met onze piespot momenten en gooien het stuur om. Terug naar de GOR. Terug naar Bells Beach. Op 1 april begon hier de Rip Curl Pro surf competitie. We genieten een paar uur van de surfers die met passie de mooiste golfen pakken. The best plan is no plan.
We blijven graag langer maar we moeten terug. De laatste lange rit vanaf Bells Beach brengt ons weer in Sydney. 6230 kilometer gereden, talloze druiven, tomaten en rijstcrackers gegeten, het album van Hozier uren op repeat gehad, oneindig veel gezien en ontzettend veel gelachen. Thanks Assie!
Liefs,
Petra
En deze trip heb ik eind Maart 2015 samen met mijn zus Astrid gemaakt! Vanaf Sydney vliegen we naar Perth. Hier begint onze roadtrip, met de auto terug naar Sydney. Denk je aan een roadtrip door Australië dan denk je aan een gaaf stoer busje. Wij krijgen echter een klein koekblik met Elton John en Lionel Richie op een pisgele achtergrond. "Hello.... Is it me you're looking for?!" Nou nee, niet bepaald....
Kate de GPS komt niet van haar slaapstand af, Astrid laat de ruitenwissers afgaan bij elke afslag en ik moet nog van de schrik bekomen dat het geen automaat is. Let the roadtrip begin!
Wicked weet in nog geen drie meter lange auto een bed te maken met een bouwpakket waar de Ikea niks bij is. Helaas vergeten ze de handige uitleg plaatjes. Heel wat rollende tranen van het lachen later is ook dat mysterie opgelost. De nachten dat we ons niet in de auto vouwen brengen we door bij CouchSurfer Hosts. Sommige zijn super leuk, andere super raar, het is altijd weer een mooi verhaal denken we dan maar.
Van de baaien, stranden en wijngaarden ten westen van Perth rijden we naar de grens van West en Zuid Australië. Esperance is de parel van dit gebied met een zee blauwer dan blauw en hagelwit zand waarvan je ogen pijn doen. Bij elke baai worden er honderden foto's genomen, we pakken bij eentje een surfles, douchen op de boulevard en kamperen 'illegaal legaal'.
Op alle Esperance brochures zien we plaatjes van Kangoeroes chillend op het strand van Lucky Bay. Nou zo Lucky willen wij ook wel zijn om dit te zien! Wij lopen de hele baai op en neer maar geen kangoeroe te bekennen! Zou het een grap zijn? Een toeristenlokker? Nee dat kan niet, alle foto's op instagram liegen er niet om. Na lang zoeken geven we het op. Later op de avond ontdekken we via een andere reiziger dat nog geen tien minuten nadat wij vertrokken er kangoeroes op het strand kwamen. Piespot moment nummer 1. Huh? Wat? Ja je leest het goed. Hier begint het, onze "naast de pot piesen momenten" tijdens de reis. Dat we net iets mislopen. En dan bedoel ik ook ècht maar nèt.
Vanaf de witte stranden, zonder kangoeroes, rijden we naar de woestijn. Drie lange dagen achter het stuur om de oversteek over de Nullarbor naar Adelaide te maken. Hier is ook de langste rechtse weg van Australië, 146.6km zonder bocht. We staren vooruit, opzij en achteruit. Alsof we door een schilderij rijden zo uitgestrekt. We proberen kamelen te spotten. Zonder succes. We beginnen er niet aan te tellen hoeveel dode kangoeroes er langs de weg liggen. Elke vier meter wel een of meerdere. Nee geen grap. We verbazen ons over de eenzame dorpen onderweg. Hoe kunnen mensen hier zo afgelegen wonen?! Blijkbaar zagen sommige toch het licht want enkele dorpen zijn letterlijk volledig verlaten. Creepy. En we ervaren het gevoel wanneer midden in de woestijn het benzinepompje erin springt en de auto zegt dat je geen km meer kan rijden. Paniek! We redden het tankstation gelukkig nog.
De weg lijkt eindeloos maar er is licht aan het eind van de lange rechte weg: de Cliffs van de Great Australian Bight. De plaatjes beloven weer wat moois. We kunnen niet wachten. Bij het informatie centrum van het eerste fatsoenlijke dorp dat we binnenrollen vragen we de weg. De man kijkt ons wat verbaasd aan.
"You just came from the Nullarbor? "Uh, yes..."
"Well the cliffs are right there. 300km back to where you just came from"
Uitgeputte gezichten. "I am not driving back down that road again".
Piespot moment nummer 2.
Laten we uitkijken naar wat anders. Die lekkere kop koffie waar we al drie dagen naar smachten. En dan in een gezellig café. Ja goed plan. We vinden een goede app, doen ons uitzoekwerk en hebben de route al klaar. Trillend en duizelig van alle uren rijden staan we voor het café, sluitingstijd was vijf minuten voor aankomst. Piespot moment nummer 3. We konden wel janken.
We komen uitgeput aan bij onze couchsurf host van die avond. Hij had ons voor onderweg een tip gegeven van een locatie waar je kangoeroes kon zien. Maar het regende dus wij dachten, die zijn er vast niet. En ook had ik de naam niet goed verstaan. Vervolgens horen we van hem dat ze er juist wel zouden zijn, "they love the rain". Piespot moment nummer 4.
Meer mazzel op de Great Ocean Road (GOR) hopen we. Aan het begin van de GOR zijn we nog niet onder de indruk. "Lijkt net op de Veluwe". Totdat we bij het eerste uitzicht komen. WOW! ok, misschien toch niet helemaal zoals de Veluwe.
Stranden, Cliffs, zonsopgang, zonsondergang, regen, zonneschijn, adembenemende weg langs de zee en zelfs koala's! De GOR is een favoriet waar we volop van genieten.
Onze eerste dag op de GOR viel grotendeels in de regen. En dus wachten we in de auto bij de welbekende Twelve Apostles tot de regen opklaart. Dan eindelijk is het droog en blijven we voor de zonsondergang. Na een tijd lijkt het erop dat de zonsondergang ten einde is. "De kleuren worden echt niet mooier" zeggen we nog. Totdat we onderweg naar de camping in de achteruit de lucht magisch mooi zien worden. "Neeeeee". We did it again. Piespot moment nummer 5.
De GOR eindigt in Melbourne. Een stad met leuke straatjes en heerlijke koffie. Na Melbourne zouden we verder rijden naar Sydney. Maar wij zijn wel klaar met onze piespot momenten en gooien het stuur om. Terug naar de GOR. Terug naar Bells Beach. Op 1 april begon hier de Rip Curl Pro surf competitie. We genieten een paar uur van de surfers die met passie de mooiste golfen pakken. The best plan is no plan.
We blijven graag langer maar we moeten terug. De laatste lange rit vanaf Bells Beach brengt ons weer in Sydney. 6230 kilometer gereden, talloze druiven, tomaten en rijstcrackers gegeten, het album van Hozier uren op repeat gehad, oneindig veel gezien en ontzettend veel gelachen. Thanks Assie!
Liefs,
Petra
-
21 Februari 2016 - 15:42
Assie:
Wat was het leuk! Zou dit jaar wel weer willen!! X -
22 Februari 2016 - 17:05
Jacqueline:
Aaaah wat een heerlijk verhaal van een fantastische trip!! Hahaha ondanks of misschien juist dankzij die pispotmomenten bijzonder gaaf avontuur met zusjes on the road!! :D Mijn favoriete pispotmoment is toch wel hoe jullie de Cliffs of the Great Australian Bight bij 300 km gemist hebben hahahaha! Maar dat is vooral nu achteraf grappig misschien :p. De foto's liegen er weer niet om in elk geval, echt prachtig! Vooral Esperance...die voeg ik aan m'n lijstje toe :D!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
